Pewnego pięknego dnia, w odległym królestwie, mieszkała młoda królewna o imieniu Śnieżka. Miała włosy ciemne jak heban, skórę białą jak śnieg i usta czerwone jak krew.

Wraz z nią mieszkała jej zła macocha, królowa, która zazdrościła Śnieżce jej urody. Królowa codziennie pytała swoje magiczne lustro: „Kto jest najpiękniejszy na świecie?”.

Pewnego dnia lustro odpowiedziało: „Najpiękniejsza na świecie jest Śnieżka”. Zła królowa, pełna złości i zazdrości, postanowiła pozbyć się Śnieżki.

Królowa posłała Śnieżkę do lasu z myśliwym, który miał ją zabić. Ale myśliwy zlitował się nad Śnieżką i pozwolił jej uciec.

Śnieżka błąkała się po lesie, aż w końcu natknęła się na mały domek. Domek należał do siedmiu krasnoludków, którzy pracowali w pobliskiej kopalni.

Krasnoludki przyjęły Śnieżkę z otwartymi ramionami. Oferowały jej schronienie i opiekę, a w zamian Śnieżka pomagała im w domowych obowiązkach.

Tymczasem zła królowa dowiedziała się, że Śnieżka nadal żyje. Wściekła, postanowiła sama pozbyć się Śnieżki.

Pierwszy raz próbowała zabić Śnieżkę, podając jej trujące jabłko. Ale krasnoludki odkryły jej plan i uratowały Śnieżkę.

Drugi raz królowa próbowała udusić Śnieżkę za pomocą zbyt ciasno zawiązanego gorsetu. Ale raz jeszcze, krasnoludki uratowały Śnieżkę.

Za trzecim razem królowa udawała biedną kobietę, sprzedającą grzebienie. Grzebień był jednak zaklęty, a Śnieżka zemdlała.

Znowu krasnoludki uratowały Śnieżkę, wyciągając grzebień z jej włosów. Ale zła królowa nie poddała się.

Za czwartym razem królowa wróciła z trującym jabłkiem. Tym razem Śnieżka zjadła kawałek i upadła nieprzytomna.

Krasnoludki były zrozpaczone. Nie mogły ożywić Śnieżki, więc położyły ją na szklanej trumnie i czuwały przy niej.

Pewnego dnia przez las przechodził młody książę. Zobaczył Śnieżkę w szklanej trumnie i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia.

Książę ucałował Śnieżkę, a ona nagle obudziła się! Okazało się, że kawałek jabłka utknął w jej gardle i książę go wydobył.

Książę poprosił Śnieżkę o rękę, a ona zgodziła się. Zaprosili krasnoludki na swój ślub i żyli długo i szczęśliwie.

A co z złą królową? Kiedy dowiedziała się, że Śnieżka żyje, złość i zazdrość ją zniszczyły. Zniknęła i nigdy więcej nie powróciła.

Wszyscy byli szczęśliwi, że zła królowa zniknęła. Królestwo stało się spokojne i pełne radości, a Śnieżka i książę rządzili mądrze i sprawiedliwie.

Krasnoludki często odwiedzały Śnieżkę i księcia, a oni zawsze ich ciepło przyjmowali. Stali się jedną wielką rodziną, pełną miłości i szacunku.

Śnieżka i książę mieli piękne dzieci, które były tak samo dobre i piękne jak ich matka. Krasnoludki zawsze były dla nich jak wujkowie.

I tak wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Śnieżka, książę, ich dzieci i krasnoludki byli najszczęśliwszą rodziną w całym królestwie.

A zła królowa? Nikt o niej nie pamiętał. Jej złość i zazdrość były tylko przestrogą dla innych, by nigdy nie pozwolić, aby zazdrość zniszczyła ich serca.

A Śnieżka? Zawsze była najpiękniejsza. Ale nie tylko z powodu swojej urody. Była najpiękniejsza, bo miała serce pełne miłości i dobroci.

A krasnoludki? Były najszczęśliwsze na świecie. Miały dom pełen miłości i radości, i choć były małe, ich serca były ogromne.

I tak oto kończy się nasza bajka. Ale pamiętajcie, że prawdziwe szczęście płynie z miłości i dobroci, a zło zawsze zostaje pokonane.