Si Kuneho, na kilala sa kanyang bilis at yabang, ay lumapit kay si Pagong na dahan-dahang naglalakad sa kanyang landas. "Pagong, bakit hindi natin subukan ang isang karera? Tignan natin kung hanggang saan ang iyong lakas," ang hamon ni [@ch_1].
Si Pagong ay ngumiti nang may pag-kalma at tinanggap ang hamon. "Oo, Kuneho, subukan natin. Ngunit tandaan, hindi lahat ay tungkol sa bilis," ang sagot niya. Nagsimula silang maghanda, si Kuneho ay nag-unat ng mga paa habang si Pagong naman ay dahan-dahang pumuwesto sa panimula.
Habang lumalayo si Kuneho ay nakaramdam siya ng kasiguraduhan sa kanyang tagumpay. "Sobrang dali nito," bulong niya sa sarili at nagpasya siyang magpahinga sa lilim ng isang puno upang magpahinga.
Si Pagong ay patuloy na naglalakad, hindi alintana ang pagod. Unti-unti siyang nakalapit sa kinaroroonan ni Kuneho na mahimbing na natutulog sa ilalim ng puno.
"Hindi maaari! Kailangan kong mauna!" ang sigaw niya habang binibilisan ang bawat hakbang. Ngunit kahit gaano pa man siya kabilis, si Pagong ay nakarating na sa finish line.
"Salamat sa karera, Kuneho," ani Pagong na may ngiti. Napagtanto ni Kuneho na hindi lahat ay tungkol sa bilis, kundi sa tiyaga at determinasyon. Ang araw ay nagtapos na puno ng aral para sa lahat.