Sa paanan ng bundok, naglalakad si Maria Makiling, isang napakagandang diwata na kilala sa kanyang kabaitan at pagmamahal sa kalikasan.

Ang kanyang mahaba at maitim na buhok ay sumasabay sa ihip ng hangin. "Ang ganda ng umagang ito," bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang paligid.

Si Juan, ang simpleng magsasaka, ay abala sa pagtatanim ng palay. Hindi niya alam na pinapanood siya ni Maria mula sa malayo.

Palihim siyang humahanga sa kasipagan at dedikasyon ni Juan. "Ang kanyang puso ay kasing dalisay ng kanyang gawa," wika ni Maria habang tinatanaw si Juan.

Si Prinsipe Alfonso, ang mayamang prinsipe, ay nagmamasid mula sa kanyang palasyo. Ang kanyang pagnanasa kay Maria ay walang kapantay, ngunit alam niyang mas pinili nito si Juan.

"Hindi ko hahayaang maagaw siya ng isang hamak na magsasaka," bulong ni Prinsipe Alfonso sa galit.

Sa gitna ng kagubatan, isang trahedya ang naganap. Si Prinsipe Alfonso, sa kanyang matinding galit, ay pinuntahan si Juan at tinapos ang kanyang buhay.

Si Maria ay dumating sa oras na huli na. "Juan!" sigaw niya habang nakayuko sa katawan ng kanyang minamahal, ang kanyang puso ay puno ng dalamhati.

Maria, puno ng galit at kalungkutan, ay nagdesisyong magtago sa bundok. Ang kanyang presensya ay nawala, ngunit ang kanyang espiritu ay nanatiling nagbabantay sa kagubatan.

"Hindi ko na muling ipapakita ang aking sarili," ang kanyang huling wika bago siya naglaho sa paningin ng lahat.

Ang mga tao sa paligid ng Bundok Makiling ay patuloy na naniniwala sa kapangyarihan ng kalikasan at sa diwata na si Maria.

Ang kanyang alamat ay nagsilbing paalala na ang tunay na pag-ibig ay mas mahalaga kaysa sa kayamanan o kapangyarihan.

Hanggang ngayon, sinasabi ng mga matatanda na Maria ay patuloy na nagbabantay sa kagubatan, handang tumulong sa mga nangangailangan.