Sa ilalim ng liwanag ng buwan, si Don Juan ay naglalakbay sa gitna ng madilim na kagubatan.

Ang kanyang puso ay puno ng pag-asa at determinasyon na matagpuan ang mahiwagang ibon na Adarna, na tanging makapagpapagaling sa kanyang amang hari.

Don Juan ay tahimik na nagmasid sa makapangyarihang ibon na may pitong kulay ng balahibo.

Ang kanyang mga mata ay nakatuon habang ang Ibong Adarna ay nagsimulang umawit ng pitong magkakaibang awit, bawat isa ay may kakaibang himig at mahikang dala.

Sa kanyang pag-aantabay, napansin ni Don Juan na ang lupa sa paligid ng puno ay nagiging bato.

Agad niyang naalala ang babala ng matandang alimangong kanyang nakasalubong, na siya ay dapat na manatiling gising at hindi mabato ng naturang mahika.

Habang patuloy ang pagkanta ng Adarna, dahan-dahang inilabas ni Don Juan ang kanyang pilak na lubid.

Nagsimula siyang maghimay ng plano, iniisip kung paano niya maiiwasan ang pagkakaroon ng parehong kapalaran ng kanyang mga kapatid na naunang nagpunta at nabigo.

Isang malakas na ihip ng hangin ang nagbigay ng pagkakataon kay Don Juan na ihagis ang lubid at mahuli ang ibon.

Ang kanyang puso ay lubos na nagalak habang ang Adarna ay tahimik na bumaba sa kanyang mga kamay.

Dala ang Ibong Adarna, si Don Juan ay naglakbay pabalik sa palasyo.

Ang kanyang puso ay puno ng saya at pag-asa na muli niyang makikita ang kanyang ama na muling magigising mula sa malalang karamdaman.

Ang kanyang tagumpay ay hindi lamang para sa kanyang sarili kundi para sa buong kaharian ng Berbanya.