Mang Simeon, isang matipuno ngunit may mabait na ngiting magsasaka, ay abala sa pagsasaka. Sa tabi niya, masiglang naglalakad Rosa, isang dalagang may maaliwalas na ngiti at mahaba, itim na buhok.
"Ama, salamat po sa pagtuturo sa akin tungkol sa bukid. Napakaganda po ng ating paligid,"
"Anak, ang simpleng buhay ay masarap kapag masaya ang ating puso,"
Rosa ay tumatawa habang nagpapahinga sa ilalim ng kanyang paboritong puno. Ang amoy ng lupa at bulaklak ay sumisingaw sa hangin, nagbibigay ng kapayapaan sa kanilang munting mundo.
"Anak, huwag mong kalilimutan ang halagang ngiti at kabaitan,"
"Opo, Ama. Lagi ko pong dadalhin 'yan sa puso ko,"
Mang Simeon ay naglalakad gabi-gabi sa ilalim ng bituin, naghahanap ng lunas at taimtim na nananalangin sa langit para sa paggaling ng anak.
"Panginoon, huwag Niyo pong kunin ang kaisa-isa kong anak. Kayo na po ang bahala sa amin,"
Rosa, sa mahina niyang tinig, ay tumawag sa ama.
"Ama… kung sakaling hindi na po ako magising bukas… may isa po akong hiling. Ipagpaumanhin niyo po… pero nais ko pong ilibing sa likod ng ating bahay, sa ilalim ng punong paborito ko—yung laging nilalaruan ko noong bata pa ako,"
Nagtipon ang mga kapitbahay, tahimik na nagdadasal para kay Rosa. Ang paligid ay puno ng hinagpis, ngunit dama rin ang pagmamahal at paggalang kay Rosa.
Mang Simeon ay araw-araw na bumibisita, nililinis ang puntod at nagdarasal.
"Rosa, anak… mahal na mahal kita. Hindi kita malilimutan,"
Inalagaan ni Mang Simeon ang halaman, dinidiligan at kinakausap ito. Unti-unti itong lumaki, naging matibay at luntian, hanggang sa naging isang puno na may mga kakaibang bunga—dilaw, mabango, at malambot.
"Rosa, tila ba ikaw ang bumalik sa anyo ng punong ito,"
Pinangalanan niya ang prutas na “Ma-Rosa” bilang alay sa alaala ng anak. Ngunit habang lumilipas ang panahon, tinawag na lamang itong “Mangga” ng mga tao.
Mabilis na kumalat ang puno ng mangga sa buong bansa, naging bahagi ng bawat tahanan at pista.
"Sa bawat tamis ng mangga, naaalala ko ang pagmamahal at kabutihan ni Rosa,"
Ang alamat ni Rosa at Mang Simeon ay naging inspirasyon ng buong baryo. Sa bawat kagat ng mangga, nararamdaman pa rin ang pag-ibig at alaala ng mag-ama.
Ang kanilang kwento ay nananatiling buhay sa puso ng bawat Pilipino, hanggang sa kasalukuyan.