Si Basilio ay naglalakad sa daan patungo sa bayan, nakasuot ng kanyang karaniwang kasuotan. Matagal na rin niyang hindi nakita ang San Diego simula nang siya'y lumuwas sa Maynila upang mag-aral ng medisina. "Parang kahapon lamang nang ako'y umalis," bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang paligid.
Basilio ay pumasok sa tahanan ni Kapitan Tiago, ang kanyang tagapagtangkilik. Nakita niya itong nakaupo sa kanyang upuan, tila walang buhay. "Kumusta ka na, anak?" tanong ng matanda na may bahagyang ngiti. "Mabuti naman po, ngunit tila kayo'y hindi na masyadong nakakalabas," sagot ni Basilio, may halong pag-aalala.
Basilio at Kapitan Tiago ay nagpatuloy sa kanilang pag-uusap sa silid-aklatan. "Basilio, mag-ingat ka sa mga taong pinakikisamahan mo sa Maynila," payo ni Kapitan Tiago habang nakatingin sa mga libro. "Oo, ama. Alam ko ang mga panganib na dala ng aking piniling landas," sagot ni Basilio na may determinasyon.
Basilio ay nagpaalam na kay Kapitan Tiago upang bumalik sa kanyang pag-aaral. "Mag-ingat ka, anak. Ang landas ng pagbabago ay hindi madali," wika ng matanda habang tinatapik ang balikat ng binata. "Salamat po, ama. Pangako, hindi ko po kayo bibiguin," sabi ni Basilio bago siya tuluyang lumisan.
Habang naglalakad si Basilio, iniisip niya ang mga pangarap niya para sa kanyang bayan. Sa kabila ng mga pagsubok, hindi niya kayang talikuran ang adhikain niyang makapagtapos at makapaglingkod sa kanyang mga kababayan. "Malapit na," sabi niya sa sarili, puno ng pag-asa sa hinaharap.
Dumating si Basilio sa simbahan, kung saan siya'y nagdasal para sa gabay at lakas. "Sana'y samahan mo ako sa aking mga hakbang," bulong niya, puno ng pananampalataya. Alam niyang ang landas na kanyang tinatahak ay puno ng pagsubok, ngunit ito ang nagbigay sa kanya ng pag-asa para sa kinabukasan.